Niezwykle
malowniczy krajobraz o każdej porze roku. Wspaniałe miejsce, w tym warunki do
zasiedlania, a więc budowania licznych gniazd przez rozmaite ptaki…
Nie bez powodu
ukochały te tereny również bociany, które mają tu „dostatek w swoim
jadłospisie”. A w nim: gryzonie, ssaki owadożerne (krety), płazy, duże owady (szarańczaki,
chrząszcze), dżdżownice, gady, pisklęta lub jaja ptaków, a także ryby.
„Stołówka” bogata
i urozmaicona.
Czy to
wystarczy by przeżyć?
Kilka lat
temu, z początkiem września, po południu, ciemne, ciężkie chmury nisko zawisły
nad okolicą… Zerwał się porywisty wiatr. Błyskawice i grzmoty oznajmiły potężną
burzę. Nastąpiło „oberwanie” chmury…..
Wyobraźmy
sobie chwile grozy dla wszelkiego życia na Ziemi…
Burza
przemieściła się w inne rejony. Zniszczenia okazały się poważne. Ucierpiały
rośliny, zwierzęta, a szczególnie ptaki. Zwłaszcza bociany, które jak
powszechnie wiadomo nie opuszczają swoich gniazd w czasie złych, czy
niekorzystnych warunków pogodowych (upały, zimno, ulewne deszcze, burze) chroniąc
i osłaniając swoje młode… W gnieździe pozostaje jedno z rodziców.
W tym
przypadku rodzice wraz z młodymi udały się w poszukiwaniu żeru, bo jest to
pora, kiedy są zdolne do samodzielnego latania.
Te bociany
zostały zaskoczone nagłą zmianą pogody i
nie zdążyły powrócić na czas do gniazda.
Przemoczone do
„suchego pióra” nie potrafiły wzbić się w powietrze, ani też zdobyć
pożywienia……. Mogłyby zginąć!!!
Tym razem
czujność człowieka nie zawiodła… Brodząc po podmokłej łące dotarliśmy do
bocianów… Nie poderwały się do lotu jak zazwyczaj, kiedy człowiek pojawia się
zbyt blisko… Zmarznięte, bez sił, nie opierając się nam, pozwoliły umieścić się
w pojemniku i przenieść do samochodu…
W budynku
gospodarczym „uwiliśmy gniazdo”. Uratowane bociany, wstępnie zostały
osuszone ręcznikami, po czym delikatnie
suszarką….
Dokonaliśmy
szczegółowych oględzin ciała ptaków, skrzydeł i nóg. Jaka ulga, bo były zdrowe…
Podaliśmy im szybko posiłek z surowego mięsa kurczaka…. Chyba im smakowało,
chociaż trzeba było otwierać dziób i wkładać pokarm w gardło…
Powoli
dochodziły do siebie… Ogrzane, najedzone, bezpieczne.
Nadal nie były
jednak zdolne wstać na nogi… Za to, w kolejnym dniu otwierały dzioby na
przyjęcie pokarmu. Jeden z nich, aktywniejszy kłapnął mnie, zostawiając ślad, w
postaci drobnej piłeczki odciśnięty na palcu prawej ręki…
Po paru dniach
rozpogodziło się, wyjrzało słońce. W otwarte pomieszczenie napłynęło ciepłe
powietrze…. Wystarczyło popatrzeć na reakcję bocianów….
Szczęśliwe,
uradowane…. Podniosły się, postały chwilę, zaczęły poruszać skrzydłami… jakby
ćwiczyły przed odlotem… I chyba tak właśnie było. Zrozumiałe, że mogły być
jeszcze obolałe, ścierpnięte. Trening okazał się na tyle skuteczny, że opuściły
tymczasowe „gniazdo przetrwania i rekonwalescencji".
Nie odleciały
daleko, sfrunęły na ziemię, zwróciły się w nasza stronę, trzepotały skrzydłami,
klekotały radośnie przechylając głowy do tyłu…. Dziękowały!!!!!
Łezki płyną, gdy
wspominamy „gesty wdzięczności” bocianów
względem nas, za okazane serce i pomoc…. Przecież nie można było inaczej
postąpić… Prawda?
My czekamy… Przylatują
co roku, w to samo miejsce. Nasza duma!!! Bociany kochają Polskę… A my kochamy
bociany… Podążamy szlakiem bocianich gniazd i budujemy kolejne!!!
